Taniec orientalny (taniec brzucha, bellydance, raks sharki) to całe bogactwo stylów tanecznych wywodzących się z Bliskiego Wschodu, północnej Afryki i Azji Centralnej. Głównym ośrodkiem jego rozwoju jest Egipt. Z czasem taniec ten zaczął rozwijać się dodatkowo w Stanach Zjednoczonych oraz w Europie – a obecnie znany jest na całym świecie. Często nazywany „najbardziej kobiecym tańcem świata” uznawany jest za mający zbawienny wpływ na kobiecą psychikę. Poprawia postawę, subtelnie modeluje figurę, pozwala poczuć się lepiej w swoim ciele, uczy świadomości swojej kobiecości, wdzięku, lecz także koordynacji ruchów i panowania nad swoim ciałem. Taniec składa się głównie z płynnych i akcentowanych ruchów bioder i klatki piersiowej, a także drżeń, obrotów, kroków i delikatnych ruchów rąk. Taniec orientalny może być tańczony przy użyciu rozmaitych rekwizytów, jak woal, saggaty, assaya (laska). Kostium tancerki różni się w zależności od tańczonego stylu – może być to po prostu długa suknia – obcisła lub całkiem luźna, to znów spódnica i stanik wyszywany cekinami i frędzlami. Zazwyczaj każdy styl ma swój przypisany odpowiednio kostium oraz technikę tańca.